“Een huis moet de nieuwsgierigheid wekken, maar tegelijk de bewoners ertegen beschermen”

De vrijheid die ik daar, als een vogel in de natuur, mocht ervaren, heb ik toen verwerkt in de architectuur.” Zo klinkt het uit de mond van architecte Carmen Lammens. Het is dit gevoel dat overheerst in al haar ontwerpen.

Het was 1993 toen Philippe Desmet en Carmen Lammens studiegenoten waren op Sint-Lucas in Gent. Op creatief vlak was er meteen een klik en dus werkte het tweetal veel samen. Dat resulteerde uiteindelijk in de opstart van een eigen architectenbureau: Desmet & Lammens. “Vanuit die professionele relatie zijn we dan een echtpaar geworden. Zo gaat dat in het leven”, lacht Carmen.

“Als achttienjarige kwam ik in de vakantie vaak in Oostende. Daar leerden we een familie kennen uit Keerbergen. Ik hoor hen nog zeggen: als jij ooit architect bent, dan mag jij de verbouwing en uitbreiding van ons huis doen. En zo is het gegaan.” Dat eerste project was meteen een schot in de roos. “We kregen carte blanche en voor een pas afgestudeerd architectenpaar was dat een godsgeschenk. We hebben ons gesmeten!” Even later stond de bouw van een rijhuis op het programma. “Niet al te breed en daardoor net een enorme uitdaging. Kamagurka heeft er lang gewoond.” Twee referenties waarmee het koppel zich op de kaart zette.

In 1999 kochten Philippe en Carmen een eigen bouwgrond. Voor de realisatie van hun woning hebben ze drie jaar de tijd genomen. Dat zegt veel over de zin voor perfectie en de passie voor het metier van architect. Het ontwerp is van Carmen. “De bouw heeft heel wat voeten in de aarde gehad omdat Philippe, zoals steeds, bijzonder kritisch over mijn schouders heeft meegekeken. We hebben dan ook veel gepuzzeld en bijgestuurd. Daar staat bij ons geen maat op, het is soms doorwerken tot ’s nachts.”

Voor twee broers rezen er op eenzelfde locatie twee villa’s uit de grond. Achter de baksteen gaat een interieur schuil met een warme, ietwat landelijke toets. De villa met het pleisterwerk ademt binnen en buiten de vakantiesfeer van Ibiza. Als ‘bindmiddel’ is er het hout aan de gevels. Strakke architectuur met een speels karakter. “Achteraan kijk je uit op het groen en een meer dat je doet wegdromen. Overal halen we het buitengebeuren in huis, maar zonder afbreuk te doen aan de huiselijkheid.”

Bij elk project draait het om harmonie creëren met de omgeving en het totaalplaatje in de juiste verhouding krijgen. Zo ook hier in Oostduinkerke. Een vakantiehuis in de duinen, op loopafstand van de zee. “Het was zaak om de beschikbare ruimte optimaal te benutten. In heel dit gebouw met drie verdiepingen en een splitlevel, geniet je van de openheid, precies zoals je die ervaart op het strand. Eigenlijk maak ik van elk huis een vakantiehuis.” 

In Brugge treffen we een pand met een centrale binnenplaats waar alle ruimten op uitgeven. Transparantie, maar zonder in te boeten aan privacy. “Het bovengedeelte lijkt te zweven als een wolk boven het geheel. Ik hou wel van een zweem geheimzinnigheid. Nieuwsgierig maken zonder teveel prijs te geven. Ontsluiten en toch afschermen, je beschermen als een tweede huid.” Met hun tijdloze stek zijn de huiseigenaars beslist in de wolken.