‘De beleving van de gebruiker staat centraal’

Het verhaal van Martina Van Schoote, trotse mama van drie kids, is net iets anders dat dit van de doorsnee architect of stagiair die in deze rubriek ‘jonge garde’ doorgaans een forum krijgt. Atypisch, maar wel interessant en inspirerend. Martina bewandelde eerst enkele zijwegen om uiteindelijk, met heel wat doorzettingsvermogen, op haar bestemming aan te komen: bij BLAF architecten, eerst als student, dan als stagiair en nu als fulltime architect met een visie en missie.  

Als tiener was Martina Van Schoote al gebeten door de kunstmicrobe. Esthetiek, creativiteit, dingen bedenken en creëren, dat was wat haar bezig hield. Eens de unief zich aandiende, twijfelde ze tussen geschiedenis, psychologie en kunst. Dit alles zag ze samen komen in de algemene vorming tot architect. Na twee jaar besliste ze over te schakelen naar interieurarchitectuur. “De kleinere schaal en meer ontwerpen tot in het detail sprak me aan”, aldus Martina. Ze behaalde haar diploma en werkte meer dan tien jaar als interieurarchitect. “Maar ik ondervond dat ik altijd afhankelijk bleef van iemand anders om een volledig gebouw te mogen ontwerpen. Na de geboorte van mijn tweede zoon heb ik daarom beslist om de studies architectuur terug op te nemen, in de vorm van een verkort traject. Tijdens deze opleiding werd mijn derde kind geboren. Afstuderen tijdens corona vormde nog een extra uitdaging.” Maar waar een wil is, bleek wel degelijk een weg. Martina is naast interieurarchitect vandaag ook architect. Een traject waarop ze fier is. En terecht! 

Of ze spijt heeft van haar omzwervingen? “Allesbehalve. Beide disciplines vullen elkaar perfect aan”, zegt Martina stellig. “Ook de opgedane ervaring als interieurarchitect zie ik als een echte meerwaarde. Ik merk dat ik hierdoor meer vanuit het individu en de persoonlijke beleving ontwerp. Vaak gaat het bij architectuur over het functionele ontwerp, de vorm en de materialen. Maar ook de wens van de gebruiker, en hoe hij de architectuur beleeft, moet doorvloeien naar het ontwerp.” De beleving, en hoe deze architectuur beter kan maken, houdt Martina bezig. Naast onderzoek in de praktijk verdiept ze zich verder in een aantal opmerkelijke thema’s. ‘Moving boundaries: human Sciences and the Future of Architecture’ onderzoekt het raakvlak tussen de disciplines die zich bezighouden met het ontwerp van de gebouwde omgeving en wetenschappelijke disciplines met betrekking tot menselijke perceptie en gedrag. Neuropsychologie is daar één onderdeel van. “Een boeiende materie die ik graag verder in de praktijk wil omzetten.” 

En die praktijk, daar is veel ruimte voor bij BLAF architecten. Dit Lokerse bureau durft al eens buiten de conventionele architecturale lijntjes kleuren. Avontuurlijke residentiële architectuur die het experimentele niet schuwt. Martina: “Als student volgde ik hier ooit een zomerstage. De klik was er meteen. Dit bureau was dan ook mijn eerste keuze toen ik op zoek ging naar een stageplek.” Door haar ervaring kreeg ze meteen heel wat verantwoordelijkheden, uiteraard geruggesteund door arch. Bart Vanden Driessche. Een eerste project dat al tijdens haar stage werd opgestart is het erfgoedproject ‘Schietstand’. Martina: “Tegenover het bezoekerscentrum van het Natuurreservaat Molsbroek staat een gebouw dat tijdens de Tweede Wereldoorlog als schietstand door de Duitsers werd gebouwd. Het was de wens van de bouwheer het oude bakstenen gebouw te restaureren, open te stellen voor het publiek en er een bed-and-breakfastfunctie aan toe te voegen. We hebben ervoor geopteerd om het historische gebouw op te toppen met een reversibele houtstructuur voor het gastenverblijf. Momenteel zijn we bezig om het gebouw te laten erkennen als militair erfgoed, waarna we vervolgens hopen de plannen uit te voeren.” Een tweede markant project is wel al in uitvoering. Het betreft een organisch vormgegeven ééngezinswoning met skeletstructuur op een sterk hellend terrein in het Pajottenland. Martina: “Het wijds en ongehinderd uitzicht over de omgeving was het uitgangspunt van dit ontwerp.” Met zijn afgeronde driehoekige vorm staat het volume solitair in het landschap, waarbij de onbebouwde grond zoveel mogelijk zijn reliëf behoudt. Respectvolle en onderscheidende architectuur, die inzet op de beleving. En zo hoort het.